Een podium met daarop een bank, een tafel, een schemerlampje, een tiental gitaar- en basversterkers, een drumstel met daarachter een van de beste drummers van het moment, een roodharige texaan, een tweede gitarist die net als de Texaan ook in Queens Of The Stone Age speelt, een multiïnstrumentalist – Troy Van Leeuwen – voor wie hetzelfde geld, een bassist die géwoon zijn werk doet en een man die ouder is dan allebei mijn opa’s. Dat is het decor van twee uur lang Rock ’n Roll op zijn best.
Een zitconcert, ja écht! Hoe verzin je het? Het is misschien wel het enige punt waar dit concert een cijfer lager dan een 8+ voor verdient. De stoeltjes stonden in de weg als ongebruikt meubulair. Wellicht waren ze bedoeld voor het meest saaie voorprogramma dat ik ook heb gezien. Noveller, een meisje, een gitaar, een loopingstation, een dozijn effecten; één hoop herrie.
Rond 21:00 begon dan eindelijk waar de zaal al sinds 18 maart op heeft zitten wachten. Na een openingsknaller als ‘Lust For Life’ en ‘Sister Midnight’ ging het leren jasje van Iggy Pop uit. De rest van de avond staarde de zaal met alle liefde tegen zijn zichtbaar uitgeleefde lichaam aan. De avond was een mix van oud en nieuw, bekend en onbekend, vertrouwd en apart, maar vooral van veel plezier en geweldige solo’s (soms 3 tegelijk). Wie het woord ‘fuck’ niet kon aanhoren, was liever thuis gebleven. Josh stak een sigaret op en het publiek in de zaal volgde massaal zijn voorbeeld. Het was zo’n avond waarbij het allemaal weer even kon en mocht, en al mocht het niet, deed iedereen het toch, want dat is Rock ’n Roll.
Nummers als ‘American Valhalla’, ‘In The Lobby’ en ‘Sunday’ van Post Pop Depression kwamen voorbij en gingen er bij het publiek in als zoete koek. Meezingbare achtergrondzang van Joshua is overigens altijd een feest, die laatste deed dat goed, even als ‘Gardinia’ en ‘Paraguay’. Het eerste anderhalf uur werd afgesloten door de klassiekers ‘The Passenger’ en natuurlijk ‘China Girl’, wat Pop ooit nog met en voor David Bowie schreef. De ‘ge-denilerogersiseerde’ versie van Bowie’s hit liep nog net zo lekker.
Na een korte pauze was het tijd voor de toegift. Maarliefst zeven lange nummers stonden nog op het programma, waarvan de single ‘Break Into Your Heart’ de eerste was. Eerder sprak de nog steeds heen en weer springende Iggy Pop nog over het feit dat hij wel tien Heineken kon gebruiken, die kreeg hij niet, toen ging hij ze maar halen. Door het publiek heen liep hij naar de drankkraam aan mijn rechterhand, toen ik merkte dat hij een rondje ging maken. Ik kan nu dus ook officieel melden dat ik het zwetende lichaam van een échte rockheld heb aangeraakt, hij liep langs. Je zult misschien vragen om een bewijsfoto ofzo, maar momenten zoals die moet je met je eigen ogen meemaken. Iggy Pop vond het kennerlijk een geslaagde avond en sloot af met ‘Succes’. En terecht.
Edit:
Ik moet het nog even zeggen dat ik echt enorm blij was om Matt Helders weer live te zien drummen. Fuck, die maniertjes van hem, het schudden met zijn hooft, het heel scherp naar links draaien om mee te zingen in zijn microfoon doet mij allemaal weer denken aan Arctic Monkeys live in 2007, 2009 en 2014. KOM TERUG.
omdatikeroverschrijvenwil 