Het is vandaag precies twee maanden geleden dat mijn vader op 17 augustus 2016 overleed. Nog steeds weet ik niet hoe ik mij moet voelen. Ik voel me gewoon? Gewoon verdrietig. Gewoon leeg. Gewoon blij. Gewoon gewoon. Dit bericht en een aantal berichten die ik de komende tijd zal posten zullen vol staan met losse gedachten. Gedachten die ik wil delen, maar vooral gedachten die op geen enkele manier proberen jullie sympathie te wekken.
Vandaag wissel ik de kleine stukjes tekst, die ik stuk voor stuk de afgelopen maanden schreef, af met foto’s van het bloemstuk op de kist van mijn vader. Het bloemstuk dat op een onwerkelijk mooie manier de kist van mijn vader versierde, kende net zo onwerkelijk weer zijn ondergang. Wanneer zelfs de bloemen vergaan weet je dat de tijd ‘gewoon’ doorgaat. Even voordat we dan toch ook het bloemstuk van papa, behalve de rozen die nu boven mijn bed hangen, in de vuilnisbak hebben moeten gooien, nam ik nog even de kans er een paar tragische plaatjes van te schieten.
“Ik luister naar de CD van het een na laatste concert dat ik met papa bezocht. Bruce Springsteen speelde op 14 juni op het Malieveld in ons Den Haag, de stad waar mijn vader zijn hele leven heeft gewoond. Met een surrealistisch gevoel herinner ik me nog de twee meisjes van hooguit 15 jaar oud die compleet zelfstandig het concert van Bruce Springsteen bezochten en alles, maar dan ook alles van de ruim drie en een half uur durende setlist mee konden zingen. Papa zong ook een hoop mee. Af en toe dacht ik dat hij zelfs ‘The Boss’ himself wist te overstemmen met zijn valse maar vreugdevolle geschreeuw. Hij moet hem toch gehoord hebben?”
Maandag 17 oktober 2016
“Een klein half uurtje nadat ik gebeld werd door mijn opa, op het moment dat ik eindelijk klaar was met mijn stuk over de nieuwe South Park game, probeerde ik het nummer van mijn vader. Dit was de laatste keer in mijn hele leven dat ik het idee had dat ik papa aan de lijn zou krijgen. Mijn laatste hoop op een gesprek met mijn vader. Ik dacht zijn stem te horen. “Nee, dit wil ik niet!” hoorde ik op de achtergrond. Ik werd bang. Later bleek dit zijn per ongeluk ingesproken voicemail te zijn, typisch iets voor hem.
Ik belde het ziekenhuis. Nadat iemand van de balie mij bevestiging gaf dat hij daadwerkelijk in het ziekenhuis lag, werd ik doorverbonden met de ‘IC’, kort voor Intensive Care. Eenmaal in contact met de Intensive Care viel er een pijnlijke stilte. Opnieuw werd ik doorverbonden, dit keer met de behandelend arts. “Goedemorgen, u spreekt met Bas Boudewijn, de zoon van Ronnie Boudewijn. Ik had gehoord dat hij bij u is opgenomen op de Intensive Care, klopt dit?” Vroeg ik, nog enigszins optimistisch. Die man deed immers ook maar zijn werk. “Meneer Boudewijn, ik heb heel slecht nieuws voor u, uw vader is overleden.” Klonk er vanaf de andere kant van de lijn. De seconden, misschien waren het zelfs minuten, daarna zijn mij volledig ontvallen.”
Donderdag 18 augustus 2016
“Vanmiddag stond ik met mijn net iets te grote kater in de Albert Heijn bij mij om de hoek. Het was een fractie van een seconde dat ik dacht, staat papa daar nu? Een forse man met net zo’n geschoren kop als mijn vader liep door de winkel. Eenzelfde soort motoriek en eenzelfde soort vulling van het winkelmandje deed mij aan hem denken. Ik dacht aan de boodschappen die mijn vader zou kopen. Een bonuspack met zes grote flessen Cola Light, een stapeltje vieze Franse stinkkaasjes, twee zakken KitKat – wel die ‘chunkies’ want die andere vond hij niet lekker – en een zak Lions en om af te sluiten nog een droge Spaanse worst vulde in mijn gedachte het mandje van de man. Nee, echt gezond was mijn vader niet wanneer hij inkopen deed voor zijn zaterdagavond. Je zou toch denken dat je misselijk zou worden van zo’n hoeveelheid snacks op een avond. Ik zeg niet dat beide kaasjes en de worst helemaal op gingen of dat ik niets van die KitKats en Lions mee at, maar een eind kwam hij wel. Ik weet nu niet zo goed of dit puur en alleen op vrijdag- en zaterdagavonden gebeurde, maar vaak kwam ik op vrijdagmiddag aan bij mijn vader en vond ik her en der nog weleens een stapel lege zakken chocolade.”
Zaterdag 1 oktober 2016
“Ik kan het mij niet meer herinneren. Die laatste blik, de laatste keer dat ik heb aanraakte of de laatste keer dat ik hem überhaupt zag. Elk moment dat ik de tijd heb om ook maar even na te denken probeer ik het. Het lukt me niet. Ik kom er niet achter. Wat gebeurde er dat laatste weekend voordat ik naar Lemmer ging en mijn vader aan de telefoon moest teleurstellen dat ik dat weekend in Friesland zat met de band. ‘tot woensdag’ zei ik, we zouden gaan barbecueën. Op woensdag 17 augustus 2016 overleed papa en zag ik zijn levenloze lichaam in het ziekenhuis.”
Vrijdag 14 oktober 2016
omdatikeroverschrijvenwil 