Rock Werchter 2016: Wederzien, ontmoeten en genieten in de modder.

Het zijn van die momenten waar je aan de ene kant een heel jaar naar uit kijkt, maar aan de andere kant weer voorbij vliegen. Morgen alweer een week geleden reisden Tim en ik voor het tweede jaar op rij af naar het Belgische Rock Werchter nabij Leuven. Vorig jaar werd ik verliefd op het festival en haar mensen, is daar iets in veranderd?

Als je de gemiddelde Rock Werchter-bezoeker dit jaar vraagt om de alweer 41ste editie van het festival in één woord te beschrijven zal het woord ‘modderig’ niet zeldzaam zijn. Nee, de weergoden deden waar ze zin in hadden en dat resulteerde meestal in een onberekenbaar zooitje buien versprijd over de dag. Het ene moment zat je met 23 graden te genieten van je zuurverdiende broodje ‘Würst’ van Vlaamse TV-kok Jeroen Meus, terwijl je nog geen vijf minuten later misschien wel hebt moeten rennen om je nieuw gekochte Rock Werchter trui tegen de regen te beschermen. Nee, aan de weerberichten van Frank Deboosere – de Vlaamse Gerrit Hiemstra – hadden we niet veel dit weekend, maar dit én het modderige eiland waar wij onze tent op hadden gebouwd mochten de pret niet drukken.

Dag 0

Hoewel ik probeer geen boek van dit stuk te maken valt er toch genoeg te vertellen. Laat ik beginnen op de camping, dat is immers waar Rock Werchter woensdagmiddag al voor ons begon. Nadat Tim en ik onze bandjes voor zowel het festival als ‘The Hive’ – de camping van gezelligheid – hadden opgehaald en de ‘zware’ securitychecks hadden doorstaan kon ons gevecht dan eindelijk beginnen. Een gevecht (?) denk je misschien, maar ja, een gevecht voor een goed (lees: redelijk) plekje voor je tent – aka zo hoog mogelijk en zo dicht mogelijk bij het pad. Dit is overigens hoe groepen worden gevormd. Zo ook die van ons. Na een flink eind gesprint te hebben, kregen Tim en ik eindelijk een mooi open plekje op ons netvlies, waar je dan – zoals het hoort – schaamteloos je spullen neergooit om zo, zo veel mogelijk ruimte te reserveren. De buren die naast je komen te staan zijn dan de groep met wie je de rest van het weekend optrekt, een ongeschreve regel van ongekende willekeur.

waas en zonnebrillen.

Al snel betrokken bij een groepje vrienden die elkaar nagenoeg allemaal al min of meer kende, vormde zich de Kleine Blaas Boiz, bestaande uit een stel jongens en meisjes uit Noord-Holland, twee meiden uit Brugge en als laatste Tim en ik uit het altijd mooie Den Haag. Na een epische eerste avond met onder andere een openingsparty met Willie Wartaal begon donderdag – met een lichte kater – dan eindelijk het festival waar ik sinds 29 juni vorig jaar naar had uitgekeken.

Dag 1

Na kennis gemaakt te hebben met ‘de buren’, is het natuurlijk de bedoeling dat je alle namen onthoud, dit was een van de thema’s van Rock Werchter: Dag 1. Wat nog meer? Jeugdsentiment en een fenomenaal wederzien. Als ik denk aan mijn jeugd, dan denk ik aan de tijd tussen 2005 en 2010. Het is misschien een korte periode, maar voor die tijd kan ik me weinig herinneren en alles daarna staat weer te goed op mijn netvlies. Als ik denk aan de muziek die ik in die tijd helemaal grijs draaide stond Kaiser Chiefs toch zeker in de top tien. Donderdag speelde Ricky Wilson en consorten als tweede band op de mainstage en dit leverde meteen al een hoogtepunt van het weekend op. De passie waarmee Wilson de talloze hits, maar ook nieuwe nummers als Parachute – wat een heerlijke track trouwens -brengt, is op zijn minst bewonderingswaardig te noemen.

Na Kaiser Chiefs gingen we snel door naar voor mij de allereerste act in Klub C, Walk Off The Earth, zorgde voor een heerlijk meezingspectakel van hun bekende versie van Gotye’s Sombody That I Used To Know waarbij de hele band op een enkele gitaar speelt. Ook ‘Sing It All Away’. een eigen nummer en Halo, van Adele, deden het goed in de tent. Een meer dan degelijke show dus. Hoewel ik graag was blijven staan voor Flume, nam mijn maag mijn eigen wil over en moest ik toch écht wat eten. Dit gaf ons echter wel de kans om nog iets van het filmspectakel dat Guterdämmerung heet mee te krijgen. Op een groot scherm konden we volgen wat er in de tent van The Barn gebeurde voordat we richting de Main Stage gingen om nog even met Ellie Golding mee te zingen. Het werd een soort running gag dit weekend want toen de beste dame stopte met zingen tijdens haar grote hit Love Me Like You Do, hoorde je nog altijd haar stem, terwijl onze Ellie awkward het publiek in zwaaide. Niet al te best dus.

Hoe groot kon het contrast zijn? Van Ellie Golding die met zichzelf mee moest zingen en een voor de rest vlakke show neer zette, naar een levende legende die meer hits op zijn naam heeft staan dan de hele Donderdag van Rock Werchter bij elkaar. Paul McCartney knalde ruim twee uur door. Hij maakte zelfs nog een opmerking over de bass van Sigma die uit Klub C kwam toen hij met alleen een Ukulele op het punt stond Something in te starten. ‘Een perfecte mashup’ noemde de ex-Beatle het nog. De avond werd afgesloten op de geluiden van Disclosure, die op het feit na dat McCartney gewoon de avond had moeten afsluiten, en twee onnodige gastoptredens van onder andere de vals zingende Kwabs, een toffe set draaide.

Dag 2

Je gaat naar een festival als Rock Werchter voor de muziek, maar op vrijdag deed dat er allemaal even niet meer toe, het was namelijk voetbaldag. De Rode Duivels – wat zo ongeveer de coolste bijnaam voor een voetbalelftal ooit is – speelde die avond tegen Wales, of hoe Jimmy het zo mooi noemde, ‘Whales’. Achteraf weten we natuurlijk allemaal hoe het afliep, en voor de mensen die dat niet weten, 1-3 voor Wales, maar die hele dag voelde je al de spanning onder de Belgen én alle nep Belgen – aka Hollanders -, of het nu bij de WC’s was, waar je in de wachtrij tegen een muur van zenuwachtige zwart-geel-rode vlaggencapes zat te kijken, of dat je zo nu en dan een verdwaalde Welshmen over het veld zag strompelen, minstens zo zelfverzekerd – vooral achteraf.

Toch moet ik het even hebben over het muzikale gedeelte, want wat was er dan wel? Om te beginnen kon ik nog net het staartje van de rockshow van The Van Jets zien, ze gaan hard en lekker want eerder dit jaar stonden ze plotseling nog een aantal keer in het voorprogramma van Muse en nu mochten ze het op de Mainstage van Rock Werchter proberen, om zo bands als Balthazar of Black Box Revelation op te volgen. Na The Van Jets kwam voor mij de minst leuke act die ik heb gezien. Bring Me The Horizon was live ronduit slecht als je het aan mij vraagt. Een zanger die niet kan zingen en het verschrikkelijke geluid – later zou dit beter worden, maar toen waren wij al weg – hebben ons doen besluiten richting The Barn te verhuizen. Dit was misschien wel de beste beslissing van het hele festival, want Daughter deed een hoop goed. De emotionele gebalanseerde setlist was zelfs voor iemand die alleen semi-hit Youth kent interessant en tof om naar te kijken.

Na iets te hebben gegeten stond voor mij hét optreden van de dag voor de deur. Robert Plant kon ik afvinken in het lijstje met legendes die je wat mij betreft gezien moet hebben. Na in 2014 The Rolling Stones en vorig jaar U2 en Paul McCartney – een dag eerder dus ook al – was het nu de beurt aan de oude leadzanger van niemand minder dan Led Zeppelin – Stairway To Heaven, guys! – een big deal dus. Hoewel de beste man met zijn Sensational Shapeshifters alles behalve Led Zeppelin is en hier ook maar drie aangepaste nummers van speelt blijft het toch prachtig om te zien. Na het België – Wales debacle in de regen was het alweer tijd voor de laatste act van de avond. Rammstein mocht als echte duitsers na een matige wedstrijd de tweede dag van Werchter in de laatste minuut tóch afmaken. Vuurwerk is tof, Rammstein is gaaf, maar meer is het niet. Het maakte geen gevoel bij mij los, waar Daughter of Paul McCartney hier wel voor wisten te zorgen. We zaten dan al op de helft, maar toch had ik het idee dat Rock Werchter nog een beetje op gang moest komen.

Dag 3

De dag begon nog met een aantal forse buien, maar toch was het de ommekeer, van grijs en koud soms, naar zonnig, zompig, maar wel droog. Het was ook dat we voorzichtig de beentjes begonnen te voelen, maar toch vooral de dag dat we konden rekenen op meerdere volwaardige headline acts. De ommekeer gold dus ook voor het festival, hoewel het langzaam op gang kwam, zat ik er zaterdag met een klap in.

Na een goede nachtrust – het was dan ook wel de enige van alle nachten – gingen we rond het middaguur richting ‘de wei’, om zo op tijd te zijn voor Neerlands trots, Kensington. De stadionrockband die in het buitenland maar niet echt van de grond kan komen. Met een beetje van U2 en een beetje van Kings Of Leon zou je toch denken dat het Eloi Youssef en de rest van het Utrechtse genootschap wel zou moeten lukken. De hitjes ligt het ook niet aan. War is een goed nummer, Home Again gaat er lekker in en ook Streets doet het altijd goed, maar toch is er altijd iets van tegenstrijdigheid als het gaat om de muziek van Kensington. Potentieel nog altijd zo goed, maar het wil maar niet lukken. De Vlaamse pers was niet mild en ook het Belgische publiek deed niet echt mee. Het waren toch echt de Hollanders – en dat zijn er nogal wat op een festival als Rock Werchter – die Kensington van een stille dood gered hebben. Ik zong overigens alles mee en heb me goed vermaakt.

Two Door Cinema was het volgende snoepje dat we voorgeschoteld kregen op de Main Stage. Alles is hetzelfde maar tóch, tóch kun je er nog altijd zo lekker op dansen, en zeker als de zon schijnt. Toepasselijk ook. Met een nummer als Sun, kon je ook niet anders. Na deze verantwoorde, maar toch erg zoete snack kwam dan toch die nare nasmaak. Het begon al bij de rij voor het voorvak. Met Red Hot Chili Peppers en Editors nog op het affiche van de zaterdag, kun je begrijpen dat het druk zou worden. Aan de ene kant, Pepper-fans, die meteen vooraan moesten staan en aan de andere kant de fanatieke aanhang van Editors die alvast vooraan wilde wachten en dan gaat een voorgerecht als RHCP er ook wel in. Nee het was druk, te druk. Ik weet niet of dit de rede was, maar het hielp niet mee om een echt feest te maken van de grote Flea-Antony-Chad-en-die-ene-nieuwe-guy-show. Het was net als bij Kensington, de nummers zijn goed, in tegenstelling tot de Utrechtse band, in sommige gevallen zelfs geniaal, maar echt gezellig werd het niet en zoals Werchter-gangers weten, dat is een unicum.

Maar toen! Als een waar sprookje hadden we temaken met een teleurstelling – vooral achteraf, once again, ik zong alles mee. -, maar toch kwam het goed. Editors was fenomenaal. Waar ik ze eerder op Pinkpop in 2014 nog als ‘suport’ voor Arctic Monkeys zag en ze vorig jaar het Paard van Troje in mijn eigen Den Haag en de Heineken Music Hall in Amsterdam plat wisten te spelen, was het nu de beurt aan Rock Werchter, waar de band in 2012 volgens henzelf hun beste optreden ooit gaf. Het charisma van Tom Smith is ongeëvenaard en dat was ook zaterdag niet anders. De setlist was top, zijn stem was top, de band had het naar haar zin en het publiek al helemaal. Belgium loves Editors and Editors love Belgium – zoals ik zei nepbelg.

Dag 4

BAM! Toen was het opeens zondag, de laatste dag van Rock Werchter 2016. Elke keer verbaas ik mij er weer over, dit is hoe snel het kan gaan. Van woensdag naar zondag in drie seconden, althans, zo voelde het. Op zo’n laatste festivaldag kijk je toch met een ander gevoel neer. Dit is het, hier moet je het mee doen en haal er dus alles uit. Spaar je niet voor morgen, want dan lig je thuis in je eigen bed, ziek of niet.Een ander verschil met de voorgaande dagen was de overload aan bonnen die je als groep nog over had en dus uitgaf aan het bekende ‘pintje’, stoofvlees met friet en onnodig veel poffertjes.

Dat lekker uitslapen er op een festival als Rock Werchter niet bij is – totaal onnodig ook, who needs sleep? -, is geen verassing, toch merkte dat de sfeer zondag iets rustiger was rond negen uur in de ochtend. De aanwezige katers, in sommige gevallen zelfs volgekotste tenten waren ook niet meer speciaal, zeker niet nadat iemand al tijdens de eerste nacht over zijn tent had gescheten en de dag erna deed alsof er nooit iets was gebeurd. Ook bij ons merkte je dat het haastgevoel afnam en dat resulteerde erin dat we rond twee uur, rustig aan afdwaalde richting het festivalpark.

Een goede lunch, voor mij bestaande uit anderhalf bakje kip van de vietnamees op het terrein luidde onze vierde en laatste festivaldag in. James Bay was het eerste concert van de dag waar wij bij waren. Drie weken eerder zag ik de Brit, net als een aantal andere acts dit weekend, op de vrijdag van Pinkpop, het Nederlandse broertje van Rock Werchter. Ik wist dus wat ik kon verwachten, een popshow met af en toe een goede dosis gitaarwerk. Dat James Bay een ‘meisjesidool’ is, is jammergenoeg waar, want het zijn niet de uptempo rocksongs á la Kings Of Leon als Best Fake Smile of Craving, waardoor de meisjes, verspreid over het veld, gaan gillen. Nee, daarvoor heeft hij in popnummers als Hold Back The River en Let It Go twee vaste waardes. Toch zijn ook die nummers muzikaal alles behalve simpele popsongs. Dat het af en toe een beetje leeg en saai aanvoelde wanneer je zijn muziek niet kent kan ik begrijpen, maar dat James Bay goede nummers kan schrijven waar ik jaloers op ben en dat het ook nog eens een prima gitarist is – voor de liefhebbers, kijk deze video, het is je tijd meer dan waard. – staat buiten kijf.

De zondag was voor mij een dag die ik vooral voor en rondom de Main Stage heb doorgebracht. Zo speelde na James Bay, ook Iggy Pop, The Last Shadow Puppets, Macklemore & Ryan Lewis en Florence + The Machine op het grootste podium. Iggy Pop liet op Rock Werchter precies zien wat hij op dit moment is. Na een toffe goede punkrock show met daarin vele hoogtepunten moest hij toch van het podium gedragen worden, het is onvermijdelijk, maar ook Iggy Pop wordt (lees: is) een oude man. Aan het eind van zijn show gingen Tim en ik het voorvak in voor The Last Shadow Puppets. Voor het eerst sinds Pinkpop 2014 en voor de vierde keer in totaal – 2007 en 2009 met Arctic Monkeys in de Heineken Music Hall – zou ik Alex Turner weer zien. Sinds ik eind 2006 voor het eerst naar Whatever People Say I Am That’s What I’m Not luisterde is de beste man mijn jeugdidool en een van de redenen dat ik muziek ben gaan maken. Zondag speelde Alex met zijn vriend Miles Kane op het hoofdpodium van het grootste festival van België. Ze hadden plezier, deden een hoop eigen nummers en ook nog eens twee covers, waaronder een eigen versie van David Bowie’s, Moonage Daydream. Een absoluut hoogtepunt.

Na een inwisselbare show van Macklemore & Ryan Lewis, waarbij het hoogtepunt was dat het geluid uit viel en de rapper en producer rustig verder gingen, was het dan toch zo ver. De laatse act van de avond en dus van het weekend, stond op het programma. Florence + The Machine, die ik het afgelopen jaar al twee keer eerder zag – waaronder vorig jaar op Rock Werchter – betoverde wederom het hele veld. Iedereen die twijfelde aan de headline kwaliteiten van Florence + The Machine, zal nu wel anders denken, want tijdens de laatste show van haar anderhalf jaar durende How Big, How Blue, How Beautiful-tour en tevens de zevende verjaardag van hun eerste album Lungs, nam Florence Welch het Werchter publiek anderhalf uur mee op een reis van liefde en saamhorigheid. Between Two Lungs was voor mij dan ook wel het hoogtepunt van de show, zo mooi. Na afloop was er vuurwerk en dan zit het er opeens op. Naar de tent, nog even een paar uurtjes praten en dan is het toch echt afgelopen. Rock Werchter, het was zo mooi.

Rock Werchter 2016 Top 5!

Acts die ik gezien heb:

1. Editors
2. The Last Shadow Puppets
3. Paul McCartney
4. Kaiser Chiefs
5. Daughter/Robert Plant

Acts die ik gemist heb:

1. Foals
2. Tame Impala
3. Glen Hansard
4. Courtney Barnett
5. Gary Clark Jr.

Tegenvallers:

1. Red Hot Chili Peppers
2. Bring Me The Horizon
3. Kensington
4. Ellie Goulding
5. Iggy Pop

Verassingen:

1. Daughter
2. Kaiser Chiefs
3. Disclosure
4. Robert Plant
5. Walk Off The Earth

Lekkerste eten: (B=Prijs in bonnen)

1. Würst Haute Dogs (heerlijke hotdog van Vlaamse TV-kok Jeroen Meus.) 3B
2. Stoofvlees Met Friet!!! (HAAL HET NAAR NEDERLAND! EN SNEL!) 4B
3. Chicken Kungfu (de lekkerste kipkluifjes op een festival ooit! Beter dan KFC.) 2B
4. Poffertjes (niets is beter dan een voetbalnederlaag verwerken met goed zoet eten!) 2B
5. De Bief Red Curry van de Thai! (Veel voor uhh veel?) 4B

Als laatste wil ik nog even De Kleine Blaas Boiz bedanken. Bedankt Alix, Ben, Emma, Iris, Jimmy, Rachel, Rik en Tim. Het was écht massas gank! Tot snel.

‘De groepsfoto’

Bas Boudewijn