Het was vanochtend iets over acht dat ik wakker werd, nietsvermoedend tot ik een kleine twintig minuten later een pushbericht ontving op mijn telefoon; “Explosies op luchthaven Zaventem” Vrij snel werd duidelijk dat ‘we’ weer te maken hadden met een reeks terroristische aanslagen. De eerste explosie zou zijn geweest rond vijf over acht. Het was alsof die bom mijn wekker was. Toen ik sliep, waren zij nog wakker en toen ik wakker werd, zou dat voor hen nooit meer gelden. Uitgerekend om 09:11 ontplofte er nog een bom in een Metro bij Maalbeek, midden in het Europees hart van de Belgische hoofdstad. Er vielen 31 doden, meer dan 200 mensen raakte gewond.
De harde werkelijkheid, dat is wat het bovenstaande stukje is. Op elke mogelijke manier probeerde ik het intro van mijn blogpost niet negatief te laten klinken, het is niet gelukt. Het is negatief, het was dan ook een verschrikkelijke dag. Toch zijn er, voordat ik deze dag positief ga proberen af te sluiten, een aantal dingen die ik niet kan relativeren.
Een van die dingen is het feit dat 24 uur geleden, de slachtoffers van dit terreur, net als ik dat nu doe en gisteren deed, niksvermoedend genoten van in hun geval hun laatste avond ooit. Zoals ik zei, net als ik nu doe. Ik zeg het niet graag maar dit kan iedereen gebeuren, en dat is zowel het eerlijke als oneerlijke aan deze verschrikkelijke gebeurtenissen. Nog iets wat ik absoluut niet kan relativeren is het verschikkelijke beeld van een metro in puin. In mijn hoofd richt ik de metro opnieuw in, zoals de metro’s in Rotterdam en Amsterdam en de Randstadrail er in mijn eigen Den Haag uitziet. Twee stoeltjes links, twee stoeltjes rechts, handvaten voor iedereen die tijdens de spits niet het geluk had een zitplaats te bemachtigen. De speciale plaatsen voor mensen in een rolstoel of met een kinderwagen en tenslotte, de mensen, op weg naar hun werk, school, opleiding of gewoon naar huis. Een verschrikkelijk beeld dat nog even nodig heeft om mijn netvlies te verlaten.
Ik ben hier vandaag niet om te zeggen hoe we het wel moeten doen, dat doen we morgen wel. Vandaag gaat het voor mij om de mensen die we zijn verloren en het prachtige land dat een levenslang litteken heeft opgelopen. Ik schrok, aan het eind van de ochtend toen Amerika langzaam wakker werd en op geheel eigen wijze reageerde op de gebeurtenissen in Brussel. De ongelooflijke hoeveelheid OMG’s en #PrayForBrussels’ maar vooral de reactie van één man, Donald Trump. Oordeelt u vooral eerst zelf.
‘Was’, ‘Not anymore’, harde taal. Een aparte manier van het steunen van bondgenoten op zijn meest kwetsbare moment als je het mij vraagt. Nee, het enige wat ik mij afvraag op zo’n moment is; wanneer bent u voor het laats in België geweest? Vandaar dat ik deze post vanaf nu dan ook wil gebruiken om mijn liefde voor België te verklaren. Want hoewel Trump het in dit geval over Brussel heeft zal ik het breder trekken. België wat ben je mooi!
Vorig jaar ben ik twee maal in België geweest. Twee van de beste weekenden van het afgelopen jaar. De eerste keer was in juni toen ik met Tim het geweldige Rock Werchter bij het minstens zo toffe Leuven bezocht, dit bracht twee van de beste Belgische eigenschappen samen. Geweldige muziek – onder andere van Eagles Of Death Metal – en minstens zulke fantastische mensen. Een van de ontmoetingen die ik daar had was met een Noorse jongen, zijn verhaal bracht toen al het hedendaagse terrorisme akelig dichtbij. Deze jongen was er op 22 juli 2011 bij toen Anders Behring Breivik op Utøya, een eilandje voor de kust van Oslo, 69 jongeren wegens zijn politieke overtuiging doodschoot. Hoewel we uren over dit verschrikkelijke onderwerp hebben gepraat konden we uiteindelijk toch proosten, op het leven. Dit was een van de meest indrukwekkende momenten uit mijn leven. Een verhaal zoals dit kenmerkt toch wel de sfeer op dat prachtige Belgische festival. Zo veel gezellige mensen die samenkomen omdat ze het leuk vinden om muziek te luisteren terwijl de muziek maar een klein gedeelte van de ervaring is.
De tweede keer dat ik België bezocht in 2015 was toen ik van vrijdag tot zondag, van 6 tot 8 november, het ongelooflijke Antwerpen bezocht. Dit avontuur begon precies een week voor de aanslagen in Parijs op 13 november. Het was een geweldig weekend, een weekend waarin ik mijn rust weer terug vond en optimaal kon genieten. Destijds schreef ik al een stukje over mijn trip naar Antwerpen.
België doet iets met me, meer dan elk ander land. De geweldige mensen die altijd zo beleefd zijn, de verrassingen die het mij nog altijd te bieden heeft en de ongelooflijke oprechtheid van het volk. En hiermee wil ik dan ook graag deze zware dag mee afsluiten. Ik weet zeker, met België komt het echt wel goed. België ik zie u graag.
Bas Boudewijn
omdatikeroverschrijvenwil 